Ὅπως τὰ δέντρα μόλις νιώσουν τὴν ἄνοιξη μπουμπουκιάζουν ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι ἔρχεται ἡ ὥρα, ποὺ ἀποζητοῦν τὸν ἔρωτα καὶ τὴν τεκνογονία. Αὐτοὶ ποὺ θέλουν μόνο τὸν ἔρωτα ψεύδονται καὶ ἀπατοῦν τὸν ἑαυτό τους συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸν καημό, ποὺ κατατρώει τὰ ἄτεκνα ζευγάρια.
Μοῦ συμβαίνουν κάποτε κρίσεις ἀτομισμοῦ καὶ αἰσθάνομαι μιὰ εὐχαρίστηση ποὺ γέρασα καὶ θὰ φύγω σύντομα ἀπ’ τὴ ζωή. Ξεχνάω δηλαδὴ τὰ ἐγγόνια καὶ τὰ δις/τρισεγγόνια μου καὶ νιώθω ἀνακούφιση, ποὺ δὲν θὰ ζῶ ν’ἀντικρύσω τὶς δυσκολίες, ποὺ θὰ ἔχουν ν’ἀντιμετωπίσουν μὲ τὰ παιδιά τους.
Γιατί κάνομε αὐτὸ τὸ ἐρώτημα; Ποιός μᾶς παρουσιάζει αὐτὸν τὸ λογαριασμό; Καί πῶς δεχόμαστε νὰ ἐλεγχθοῦμε αὐτὴ τὴν ὥρα;
Πρὶν νὰ βγοῦν τὰ παιδικὰ βιβλία ἀκόμα, ὑπῆρχαν μόνο βιβλία γιὰ μεγάλους, καὶ πρὶν νὰ βγοῦν τὰ βιβλία, ὑπῆρχε ὁ προφορικὸς λόγος. Ὁ λόγος ἦταν ἢ χρηστικός, πρακτικὸς ἢ μῦθος. Μῦθο ὁνόμαζαν οἱ ἀρχαῖοι τὸν μεταφυσικὸν ἢ τὸν βαθὺ καρδιακὸ λόγο, ποὺ δὲν εἶναι καὶ τόσο πρακτικός.
Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε μέσα στὸν Παράδεισο καὶ εὐτυχία του ἦταν ὁ Θεὸς καὶ τὰ δῶρά του, ὁλόκληρη ἡ φύση, ὑλικὴ καὶ πνευματική.