Κρίση λέμε μιὰ χρονικὴ περίοδο μεγάλων προβλημάτων ποὺ βάζουν σὲ κίνδυνο τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ πρώτη κρίση ξέσπασε μέσα στὸν Παράδεισο κιόλας ὅπου ὁ Ἀδαμ ἄκουσε τὸ “ Ἀδὰμ ποῦ εἶ ” κι ἐφοβήθηκε. Αὐτὸς ὁ φόβος ἦταν ἠ πτώτη κρίση. Οἱ πρωτόπλαστοι ἦταν ἤδη οἰκογένεια.
Σᾶς βλέπω καὶ θυμοῦμαι τὴν καριέρα μου ὡς δασκάλου. Συγκινοῦμαι, ἀλλὰ νιώθω κι ἕνα ῥῖγος, μιὰ ἐνοχή, γιατὶ ἡ θητεία μου δὲν ἀπἐτρεψε αὐτὴν τὴν κατάληξη τῆς ζωῆς σ’αὐτὸ τὸ δαιμονικὸ πρόσωπο, ποὺ δείχνει ἡ σημερινὴ κοινωνία.
Βλέπω τὰ πρόσωπα τῶν νέων μας πόσο βαρύθυμα εἶναι, πόσο ἄκεφα, θλιμμένα καὶ ἀμίλητα. Ἔγινε κατάσταση πλέον νὰ μιλοῦνε γρήγορα καὶ ὑπόκωφα μὲ μιςὲς λέξεις ἢ νὰ κραυγάζουν μὲ ἄναρθρες κραυγὲς μὲ φωνή, ποὺ δὲν εἶναι δική τους · εἶναι μιὰ φωνή, ποὺ μιμεῖται κάποια ἀκούσματα καὶ ὁ νέος μας ἀκούει ὁ ἴδιος τὴ φωνή του καὶ δὲν τὴν ἀναγνωρίζει.
Στὴν Ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα λέμε καὶ τὰ θεωρητικὰ πρακτικά, γιατὶ δὲν ὑπάρχει σκέψη ἀκίνητη, ἀπὸ τότε ποὺ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἔγινε δημιουργική. Στὴν παράδοση τοῦ κόσμου “ θεωρητικὰ ” λέμε τὶς σκέψεις, ποὺ νιώθουν αὐτάρκεια, γιατὶ ἀρκοῦνται νὰ θαυμάζουν τὸν ἑαυτό τους κι ὄχι νἀγαποῦν καὶ νὰ ὠφελοῦν τοὺς ἀνθρώπους.
Ἡ Κύπρος εἶναι ἕνα μαρτυρικὸ τέκνο τῆς μητέρας Ἑλλάδας καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι ἁγιασμένο καὶ καθαρό. Ἔζησαν οἱ Κύπριοι μὲ συνέπεια καὶ προσκόλληση στὴν Ἐκκλησία. Τὸ 1821 ὁ Τοῦρκος πασᾶς τῆς Λευκωσίας ἔπιασε ὅλους τοὺς προκρίτους τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων, (κοντὰ στοὺς 400 στὸν ἀριθμὸ) καὶ τοὺς κρέμασε, γιὰ νὰ προλάβει τὴν ἐπανάσταση τῶν Κυπρίων. Καὶ δὲν δυσκολεύτηκε νὰ τοὺς βρεῖ· ἔστειλε τοὺς στρατιῶτες του καὶ τοὺς μάζεψαν ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες, γιατὶ ἦταν ἡμέρα Κυριακὴ καὶ ἦταν ὅλοι μέσα στὶς ἐκκλησίες.