Ξαναδιαβάζοντας Παπαδιαμάντη
«Στὴν Ἁγ’Ἀναστασά» Μιὰ διαφορετικὴ ἀνάγνωση καὶ κατανόηση τοῦ ἔργου / Κωνσταντίνος Γανωτής. - 1η έκδοση – ΠΑΡΡΗΣΙΑ- Αθήνα, 2008.
Ἕνας στοχαστικὸς ἄνθρωπος σὰν τὸν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη στὰ χρόνια ἐκεῖνα τοῦ 19ου αἰῶνα ἔβλεπε ὅτι αὐτὸς ὁ ὄμορφος κόσμος ἔτρεφε καὶ φιλοξενοῦσε στοὺς κόρφους του δυὸ εἴδη ἀνθρώπων, σχεδὸν θὰ λέγαμε δυὸ εἴδη λαοῦ, τοὺς διανοούμενους καὶ τὸν ἁπλὸ λαό.
Τὸν ἕνα λαὸ τὸν σκηνοθετεῖ ὁ συγγραφέας στὸ διήγημα «Στὴν Ἁγι-Ἀνασταςὰ» νὰ εἶναι ἀρχαιολόγοι μὲ δίοπτρα, τὸν ἄλλον μὲ τὸν Γιάννη τὸν Κούτρη, ποὺ ἀπεκαλεῖτο καὶ Γιάννης ἡ γριά, γιατί ἦταν ἄτριχος (. . .)
Καὶ οἱ δυὸ ὁμάδες χωριστὰ ἡ κάθε μία κινοῦνται γύρω ἀπὸ τὸ ἐρείπιο, ποὺ ὁ λαὸς τὸ ὀνόμαζε Ἁγι-Ἀναστασά, γιατί πίστευε ὅτι κάποτε ἦταν χριστιανικὸς ναός. Οἱ ἀρχαιολόγοι δὲν ἀρκοῦνταν στὴ λαϊκὴ παράδοση, ἀλλὰ μὲ τὶς ἐπιστημονικές τους γνώσεις διετύπωναν θεωρίες γιὰ τὸ τί ἦταν στὸ παρελθὸν αὐτὰ τὰ χαλάσματα. (. . .)
(Ἀπὸ τὴν παρουσίαση τοῦ ὀπισθόφυλλου τοῦ βιβλίου)