Ὁ βοσκὸς Νικάνορας καὶ τὸ ῥωμαίικο
Παραμύθια / Κωνσταντῖνος Γανωτής, Ἀθήνα, Παρρησία, 2011.
Ὅταν θέλομε νὰ ποῦμε γιὰ κάτι πὼς εἶναι ὡραῖο, λέμε πὼς εἶναι σὰν παραμύθι. Ἔτσι ὁμολογοῦμε πὼς οἱ καρδιές μας εἶναι φτιαγμένες τέτοιες ἀπὸ τὸ δημιουργό τους, ὥστε νὰ χαίρονται μὲ τὰ παραμύθια καὶ μὲ ὅ,τι ἀπὸ τὸν ἀντικειμενικὸ κόσμο μοιάζει μὲ παραμύθι. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ κόσμος ποὺ ταιριάζει στὶς καρδιές μας εἶναι ἕνας κόσμος πολὺ διαφορετικὸς ἀπὸ αὐτόν, ποὺ ἐφτίαξε ὁ πολιτισμός μας καὶ προσπαθοῦμε νὰ τὸν ζήσομε
.Λέω ὅτι "προσπαθοῦμε" νὰ τὸν ζήσομε, γιατί αὐτό, ποὺ ζοῦμε, δὲν εἶναι ζωή. Δὲν εἶναι ζωή, γιατὶ δὲν ἔχει χαρά, γαλήνη, ἁπλότητα, πίστη ὅτι αὐτός, πού μας ἔπλασε κι ἐδημιούργησε τὸν κόσμο, τὸν συνέχει πάντα καὶ τὸν συντηρεῖ, καλλιεργεῖ τὶς ἀρετὲς στὶς καρδιές μας καὶ ὁδηγεῖ τὸν κόσμο ὅλο στὴν μεταμόρφωσή του, μία μεταμόρφωση σὰν παραμύθι.Γι' αὐτὸ τὰ παραμύθια εἶναι πιὸ ἀληθινὰ ἀπὸ τὸν ἀντικειμενικὸ κόσμο.
Ὁ ἀντικειμενικὸς κόσμος "πυρὶ κατακαήσεται" ἀργὰ ἢ γρήγορα. Καὶ ἡ καινὴ κτίση, ποὺ θὰ ἔρθει μὲ τὴν ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου, θὰ εἶναι ἕνα ὡραιότατο παραμύθι, πιὸ ὡραῖο ἀπ' αὐτά, ποὺ σᾶς γράφω. Ὥς ἐκείνη τὴν ὥρα παρηγορηθεῖτε μὲ τὰ δικά μου.
( ἀπὸ τὸν πρόλογο τοῦ συγγραφέα )